Vroeger, fietsend naar school over dat viaduct, kon ik me in de afdaling makkelijk laten meevoeren door zwaartekracht en wind. Maar ik vond het net wat interessanter om extra gas te geven.
Ik greep het afdalen aan om nog meer vaart te maken. Dat gevoel van versnellen wanneer het makkelijk gaat, is me bijgebleven.
Ook nu in mijn werk. Terwijl veel collega’s in de zomer met vakantie zijn en de dagelijkse hectiek afneemt, voelt dat voor mij niet als het moment om te vertragen.
Integendeel. De ruimte in mijn agenda en de relatieve stilte zie ik als een kans. Een kans om door te pakken, projecten naar voren te trekken, nieuwe initiatieven te starten. Ik houd het tempo hoog, juist op de momenten dat het ‘vanzelf’ lijkt te gaan.
Zo bouw ik een voorsprong op en zorg ik dat zodra alles weer op gang komt, mijn team direct kan inhaken.
Wind in de rug is voor mij geen reden om achterover te leunen maar om extra gas te geven.
Hoe benut jij ‘wind mee’-momenten in je werk?
