In veel teams lijkt harmonie het hoogste goed. Iedereen is vriendelijk en conflicten blijven uit. Maar juist in die ogenschijnlijke harmonie schuilt een risico. Want als niemand nog scherpe vragen stelt of het oneens durft te zijn, sluipt stilstand naar binnen. Zonder wrijving ontstaat er geen vernieuwing.
Daarom is de kritische stem onmisbaar. Degene die vragen stelt, de ongemakkelijke waarheid benoemt of een dominant perspectief durft uit te dagen. Want vaak is er meer te zien dan wat de groep voor ogen heeft. Juist die stem voorkomt dat een team zwijgend de verkeerde afslag neemt.
Tegenspraak is niet hetzelfde als tegenwerking, het is een teken van betrokkenheid. Een kritische vraag is geen aanval, maar een uitnodiging om de discussie te verdiepen.
Ik heb gemerkt dat elk besluit sterker wordt wanneer er รญemand aan tafel durft te zeggen: โMaar wat als het anders loopt?โ Dat kan spannend zijn. Het confronteert ons met onzekerheid en dwingt om opnieuw te kijken.
Teams die leren omgaan met gezonde wrijving ervaren bovendien meer veerkracht. Ze schakelen sneller en denken scenarioโs beter door. In een wereld die zo veranderlijk is als de onze, is dat misschien wel de grootste kracht.
๐๐ฒ๐ฒ๐ณ ๐ท๐ถ๐ท ๐ด๐ฒ๐ป๐ผ๐ฒ๐ด ๐ฟ๐๐ถ๐บ๐๐ฒ ๐ฎ๐ฎ๐ป ๐๐ฒ๐ด๐ฒ๐ป๐๐ฝ๐ฟ๐ฎ๐ฎ๐ธ?
