Hulp vragen? Voor de ‘jonge held’ voelt dat als een zwakte

Lange tijd vond ik hulp vragen lastig. Niet alleen omdat ik dacht dat een professional met een stevige compensatie alles zelf moet kunnen oplossen, maar ook door iets diepers: de overlevingsrol van de ‘jonge held’.

Dit concept komt uit de systeemtherapie en het systemisch denken. Het beschrijft hoe kinderen in een gezinssysteem soms de rol van sterke, zelfstandige redder op zich nemen. Ze voelen zich verantwoordelijk, lossen problemen op en leren al vroeg om kwetsbaarheid weg te stoppen.

Bij mij leidde dat later tot een hardnekkige overtuiging: ‘Als ik hulp vraag, lijkt het alsof ik faal.’ Ik wilde laten zien dat ik alles zelf kon, dat ik het onder controle had. Maar in werkelijkheid stond dat idee me in de weg.

Pas toen ik actief aan de slag ging met deze overtuiging, ontdekte ik iets anders. Hulp vragen is geen zwakte. Het is een kracht. Het laat zien dat je bereid bent te groeien, dat je anderen vertrouwt en dat je samen verder komt dan alleen.

Sinds ik dat heb omarmd, is er veel veranderd. Ik vraag nu eerder om input, spar vaker met mensen om me heen en merk dat juist daardoor betere oplossingen ontstaan. Niet omdat ik minder sterk ben, maar omdat ik slimmer ben gaan werken.

De jonge held is nog niet helemaal verdwenen, maar hij hoeft niet meer alles alleen te dragen.

𝗛𝗼𝗲 𝗲𝗿𝘃𝗮𝗮𝗿 𝗷𝗶𝗷 𝗱𝗲 𝗯𝗮𝗹𝗮𝗻𝘀 𝘁𝘂𝘀𝘀𝗲𝗻 𝘇𝗲𝗹𝗳𝘀𝘁𝗮𝗻𝗱𝗶𝗴𝗵𝗲𝗶𝗱 𝗲𝗻 𝗵𝘂𝗹𝗽 𝘃𝗿𝗮𝗴𝗲𝗻?